Chámanlle O’Drácula dende aquela que marchou a Venezuela. Seica nada máis chegar pasou unha tempada nun ranchito en Tamanaco, durmindo no obradoiro duns veciños que abriran un negocio de pompas fúnebres. Tirou máis dun mes pasando as noites nun cadaleito de caoba. Esta entrada vampiresca foi o comezo dunha afamada carreira como canteiro, que rematou cando lle esculpiu, con cicel e maceta, unhas bragas á estatua de Simón Bolívar na Praza dos Próceres de Caracas. El sempre lle botou a culpa a un compañeiro de Cuntis, afillado de Líster, para máis señas. Pero ese é outro conto que toca para mellor ocasión.
En Venezuela aprendeu de carallo e de alí voltou cun refrán co que ás veces se presentaba nas feiras, sobre todo cando tiña diante algún veciño prosmeiro destes que movían os marcos:
Na vida hai homes, hai homiños,
hai macacos, e macaquiños.
E ti és destes últimos.
Toda unha declaración de guerra. Polo demáis era home de paz. De volta do Caribe entrou a traballar nos astaleiros en Ferrol. Baixiño como era, chegaba a onde non arribaba ninguén. Atafanado, apañou fume tóxico coma un condanado. Traballador non había coma el. E bebedor. Seica unha vez non chegara ao cumpreanos do pai porque se ía adiantando aos controis dos de Tráfico. Antes de que lle desen o alto, era il quen rousaba, paraba e preguntaba ao picoleto por unha dirección calquera. E así, de Lugo, ás Pontes de García Rodríguez, rematando en Burela. Nunca chegou a Monforte.
Aquela era unha relación de amizade coa Benemérita. Nas festas de Eirexalba houbera unha trifulca a navalla aberta. Para colaborar, O’Drácula ofreceuse a levar no seu coche un número da Garda Civil a Monforte, para dar parte. Un ano despois chegou á oficina de Tráfico na mesma vila, a tramitar o carné de conducir, que o sacara recén. O garda civil, que fumaba un xarutazo de cuarterón, fitou cara a il e de esguello preguntoulle: “E logo ti non és o de Eirexalba?” Il negou, e foi alí cando o capitán, envolto na espesa néboa das bafaradas de Celtas sen filtro, guindou á posteridade a frase lapidaria:
–Mire usté, las cosas claras y el chocolate… Expresso.
Pero a grande especialidade d’O Drácula sempre vos foron os cregos. Hai un par de anos chegou a San Pedro de Entrambasaugas un abade noviño, ben parecido, recén saído fa fornada do Seminario, que medía case dous metros. Cando llo presentaron na taberna d’O Marengo, O’Drácula díxolle:
–Ai señor cura, que ben que veu, que até o de agora eramos todos pequerrechiños, de seguro que vai saír pola contorna unha raza grande de certo.
Nunca perdeu o aquel anarquista no que se formara nos seus tempos mozos en Caracas. Pola Semana Santa de Saa, cando o bispo de Lugo se achegaba a facer as comuñóns multitudinarias, había un grande movemento no arciprestádego. Na víspora, os nenos agardaban a tomar confesión. O’Dracula fíxose pasar polo novo crego e apañou un rapaz da Ferreirúa para confesar. Cando saía do confesionario, apareceu o abade de verdade e antes de que este dixera nada, O’Drácula adiantouse e berroulle ao crego:
–Señor cura, señor cura, non mo toque ao rapaz que xa vai guiado de todo para a vida….
Aínda así levábase ben co crego de San Pedro de Entrambasaugas, até tal punto que tiña carta aberta para entrar na reitoral. Cando chegaba o Nadal, O’Drácula sempre arrapañaba unhas botelliñas de champagne francés da adega, que lle mandaba todos os anos un irmao do abade residente en Xenebra. O’Drácula soterraba ás botellas na leiriña a rentes da casa, onde vivía o seu pai. Cando o vello quería ir sachar á horta, O’Drácula sempre apuña excusas peregrinas… Neste último ano, o vello, canso de ficar empoleirado diante da cheminea, aproveitou un descoido do fillo e alá marchou á cortiña cun sacho na mao. Seica en San Pedro de Entrambasaugas pensaran que o Concello se puxera estupendo e gastara cartos en fogos artificiais; da terra agromaba a escuma do champán como se o vello dera cun leito de petróleo.
Dende aquela o vello corre co mote d’O Géiser.