O pior do País

En comuñón coa Terra

TORRE_~1

Galicia sempre foi vista coma unha escenario, tanto pola elite intelectual que a reivindicou como pola elite económica que a asoballou. Nas poucas librarías que restan no país podemos dar cunha manchea de ensaios que inciden na construción cultural do sentimento da paisaxe, na conformación dunha determinada idea enxebrista de Galicia como “locus amenus”, como berce identitario, como espazo idealizado. Esta angueira topolóxica foi ben traballada polo “think tank” galego da emigración en América. A comezos do século pasado, os indianos vían xa nos Ancares, por exemplo, un escenario idóneo para erguer un megacomplexo residencial para enfermos galegos do pulmón.
Como diciamos, tamén a xente de orde (fidalguía e burguesía) concebiu o rural galego coma un espazo performativo. Os pazos do Antigo Rexime non deixan de ser escenografías complementarias do grande estrado global da paisaxe galega. Neste mural de musgo e pedra, a xente labrega ocupaba o mesmo sitio cás vacas, os soutos, os cruceiros e as ruínas medievais. Contamos, polo tanto, cun longo devalar mental no que se alicerzou, non só a visión franquista e fraguista de Galicia como espazo turístico, senón tamén o enfoque asumido polos grupos de poder na contemporaneidade.
Como levamos reivindicando dende hai tempo, o mes de agosto en Galicia é o período por excelencia para coñecer de primeira mao as materialidades, as práticas e performances levadas a cabo pola pos novos indianos, polos novos ricos e pola casta nobiliaria. Evidentemente, os aires da Terra que veñen de Venezuela e México poñen o listón moi alto. Festas privadas en catamaráns na Ribeira Sacra, narcocorridos na Dorsal Meridiana Galega, esas criadas filipinas con cofia que achegan o lixo ao contedor entre lusco e fusco en calquer corredoira súpeta, Porshes e Maserattis polo Courel… Todo este dispendio fainos esquencer a vella maneira de facer as cousas dos de sempre, daqueles que dende a limpeza dos Reis Católicos viviron na Vila e Corte, cobrando lonxanas rendas e aparecendo por aquí de vacacións pagadas e pacegas. No balbordo mediático dos mexicanos con helicóptero e dos venezolanos mercaCaixas, apenas temos noticias destes grandes de España perdidos na inmensa e desertizada paisaxe galega.
Grazas a “El Progreso” podemos saborear unha destas performances tan agochadas que nin o Hola foi quen de coñecer o caso. A historia é tan marabillosa que merecería formar parte dunha segunda edición ampliada das “Historias que ninguén cre” de Ánxel Fole. Un día facendo o camiño de Santiago por As Nogais, o duque de Tarifa fixouse nunha torre medieval esborrallada. Ao preguntar por ela alguén de confianza respostou: “Señor duque, esa torre es suya”. O duque quedou prendado do lugar. Este home, esgrevio representante da casa de Medinaceli, veraneante en Marbella e no pazo de Oca, decidiu celebrar a comuñón da súa filla Cecilia neste marco incomparable. Na liña borbónica, a xornalista de El Progreso que fixo crónica rosa do evento, fai fincapé na cercanía e “campechanía” dos Medinaceli.
Coa torre de Torés de fondo, a nena achegouse ao templo en plan Ben Hur, subida a un carro tirado por dúas vacas rubias galegas. Na comitiva, como non podía ser doutro xeito, gaiteiros, o alcalde das Nogais, o vicario xeral da diócese de Lugo e un coñecido aristócrata-esquiador mexicano. Para a ocasión, o restaurante A Palloza montou unha carpa a rentes do torreón, decorada co escudo heráldico da casa de Medinaceli e o de Galicia, ademais de bancadas de madeira e un trono de princesa para a nena. Como sinala a xornalista Montse Díaz, coa súa prosa áxil e certeira: ”El menú fue sencillo a la par que enxebre: […] A pesar de ser la Casa con más títulos nobiliarios de Europa, los Medinaceli se mostraron campechanos con los vecinos, con quienes compartieron mesa”.
Toda a casa de Medinaceli marchou de volta aos seus aposentos do pazo de Oca, nun microbús. Só agardo que non se lle ocorrera darlles o alto a ningún garda civil de tráfico pola estrada nacional. O pobre do picoleto íase voltar tolo con tantos títulos e papeis por metro cadrado. Aínda que ben mirado, neste país a historia remataría co axente da orde rendindo pleitesía e adornando o tricornio cunha cinta de flores, o “must have” da tempada.
Galicia cada día máis linda, Galicia cada día mellor.

portada_progreso_29082014

Anuncio publicitario
Categorías: Arquivos do Trasno, O pior do País, Paisaxes | Deja un comentario

La peste bubónica

untitled (5)
Las gentes europeas del siglo XIV sentían auténtico pánico al ver que los bubones comenzaban a salpicar sus cuerpos, como paso previo a la muerte. Las ciudades se lo jugaban todo con sus murallas, el mejor remedio para evitar la entrada de la infección. Aún así, a veces la pesta bubónica entraba por el aire. Algunas fuentes documentales señalan casos de sitio en los que los enemigos enviaban por catapulta cadáveres putrefactos de apestados, a modo de pionera guerra química. Quizás por eso estén apostados ciento y pico francotiradores de élite en el centro de Madrid, para disparar a los bubones aéreos que pueden contaminar la capital. Ya se sabe que en España estas pestes suelen durar de media unos treinta y cinco-cuarenta años.
Mis compañeros de Gasteiz llevan años estudiando el entramado defensivo de la ciudad de Vitoria, sus transformaciones desde que era una aldea en el siglo VIII d.n.e. hasta convertirse en una urbe monumental. Los vitorianos y vitorianas del Medioevo (me encanta esta palabra) tuvieron que luchar contra epidemias y pestes, y desde entonces están curados de espanto. El trauma quizás explique el recuerdo nítido que en la ciudad se tiene de aquellos tiempos.
La infección se extiende sin que uno se de cuenta, ya que la peste no tiene cabida en los medios de comunicación. Eso fue lo que ocurrió en 2004 en Vitoria-Gasteiz, a la salida de la antigua catedral-fortaleza de Santa María, cuando la ETB captó un gesto campechano que por supuesto no fue reproducido en ningún lado más allá de Pancorbo. Es una foto real, que como la peste, ha podido superar la muralla de la censura. Porque esa es la sensación que corre hoy por el aire, en este cielo azul de Madrid, en un día en que los apestados tricolores serán apartados del centro vital de la ciudad, mientras la sociedad estamental y la gente de orden brindan al mundo un espectáculo único, mostrando sus bubones, la marca España grabada en la piel de toro.
Con lo que no cuentan es con el virus de la democracia, al que temen más que la peste.

Categorías: O pior do País | 1 comentario

Díaz Castro, arqueólogo: o berro das pedras

Os_Vilares,_X._M._Díaz_Castro
Busto en homenaxe a Díaz Castro, en os Vilares.

Rocío Dourado, directora do Centro de Estudos Galegos da facultade de Letras de Gasteiz, agasallounos co visionado do documental O instante eterno, centrado na vida e obra de X. M Díaz Castro. Mesmo contamos coa presenza do director do filme, José Antonio Cascudo, grande coñecedor da figura do poeta chairego homenaxeado neste Día das Letras Galegas.
Díaz Castro, home humilde e sabio, coñecía até catorce idiomas e fixo traducións a eito de clásicos modernos e contemporáneos, entre eles 007 al servicio secreto de su Majestad. O seu talento e a súa capacidade de observación maduraron na súa infancia na aldea dos Vilares e no seu paso polo seminario de Mondoñedo. Sendo noviño, canda seu irmao Serafín, o futuro poeta adicou tempo e esforzos a inventariar as medorras da contorna do Montouto, isto é, os túmulos megalíticos prehistóricos que inzan a Terra Chá. O noso poeta foi o pioneiro da Arqueoloxía chairega, corenta anos antes de que desembarcase nesa zona un equipo dirixido por Carlos Alonso del Real, artífice de escavacións arqueolóxicas en abrigos rochosos, mámoas e outros sitios como o veciño Buriz. Esta teima arqueolóxica foi sufrida por outros mozos desa mesma xeración, educados xa for en institucións eclesiásticas (mosteiro xesuíta de Camposancos, por exemplo) ou en escolas públicas rexentadas por mestres curiosos e anovadores. A este respecto, Álvarez Blázquez foi unha alma xemelga de Díaz castro. Coma el, no instituto, levou a cabo traballos arqueolóxicos, desta volta en 1934 no castro de San Xoán de Baión e de Cabeza de Francos por terras miñoranas.
Estas achegas de ambos os dous mozos poetas insírense de cheo na escola arqueolóxica de preguerra, caracterizada polo predominio do paradigma celtista e a consideración do pasado prehistórico como esencia da identidade galega. Esta visión vai marcar tamén a poesía de Díaz Castro, con constantes referencias ao sustrato prerromano aínda presente na paisaxe galega, e como podemos doadamente comprobar en O berro das pedras:

nerios ou ártabros, bergantiños ou caránicos, ¡ei!
¡Ninguén veu a Lumieira, mesturada coa lus do cotián mencer!
O milagre veu a vós coma o vento que vén pisando a herba,
¡e as vacas de Breogán nin sequera ergueran a cabeza!

MAPA ASTURIANO Columnas gallegas segunda parte
Avance das columnas galegas (Fonte: guerracivilenasturias.blogspot.com)

Pero Álvarez Blázquez e Díaz Castro non só van compartir angueiras arqueolóxicas e inspiracións poéticas. Tamén van participar dunha experiencia traumática: a guerra civil española. O primeiro tivo máis sorte: no derradeiro intre, librou de ir á fronte de Asturias nun camión que sofrería un accidente, falecendo os seus vinte e dous ocupantes. O feixismo acabou co seu pai. No caso de Díaz Castro, este tivo ocasión de sufrir unha tempadiña na fronte até que foi enviado ao hospital de Pontevedra. Moitos mozos intelectuais foron mobilizados para formaren parte das Columnas Gallegas que se dirixían a liberar Oviedo. De entre eles, un etnógrafo Xaquín Lorenzo (ferido en Villablino no avance sur dende o Bierzo), outro poeta, Celso Emilio Ferreiro, ou o pintor Laxeiro.
Díaz Castro, de familia de cregos e seminarista daquela, cría na Cruzada, coma outros mozos católicos tradicionalistas. Eu tiven ocasión de ler cartas enviadas a casa desde Asturias polo fillo de Prado Lameiro (o dramaturgo máis exitoso da historia do teatro galego), misivas nas que se reproducía toda a ideoloxía da Cruzada e se describía a rendición dos rojos marxistas. O noso poeta formaba parte da escola literaria mindoniense. Co golpe de Estado, as prumas deseguido empregáronse para apoiar o Movimiento e louvar o Caudillo. A revista Vallibria recolleu versos en galego a prol dos mariscos, os soldados galegos. Cómpre aquí sinalar un detalle: mentres Noriega Varela ou Cunqueiro serviron coa súa escrita á causa dos sublevados, o noso Díaz Castro non entrou nesa dinámica, polo motivo que fose. Unha semana na fronte chegoulle para decatarse da realidade do conflito bélico e a represión desatada tralo paso das Columnas Gallegas.
42_11
Laxeiro e Celso Emilio Ferreiro fixeron a guerra xuntos en Asturias. Aquí paseando por Vigo na inmediata postguerra.
O profesor Emilio Grandío exhumou do arquivo de Ferrol o diario do soldado monfortino Faustino Vázquez Carril escrito durante a campaña de Asturias. Aquí podemos ler (Grandío (2011: 136-7):
Lunes, día 17 [de agosto de 1936]. Nos marchamos a una taberna y allí entre sorbo y sorbo de vino empezamos a cantar cousas da Terriña. Fueron unas horas de evocación para nuestra querida patria chica, pues al cantar las gallegadas cada uno añoraba su pueblecito, en donde allí quedaba enjugada por el llanto una santa mujer todo amor, cariño y ternura: nuestras pobres madres que, mientras nosotros luchábamos, piden al Divino que vele por sus hijos, y esas madres todos los días se sienten invadidas por el recuerdo de su hijo. Y entonces las lágrimas ruedan por el óvalo de sus caras. ¡Cuántas lágrimas no le cuesta un hijo a una madre! Infinidad de ellas, sí. Y el hijo, vulgarmente, no sabe pasar por todas esas pruebas de cariño. Tan alegres nos fuimos poniendo con las gallegadas, que nuestras cabezas ya daban vueltas como las aspas de un molino, y vino a agravar nuestra situación un asturiano que nos pasó una botella de coñac por cantarle el himno gallego. Y a la terminación de este gritamos. ¡Viva Galicia Ceibe! Aparecieron unos oficiales, y cuando creímos ser reprendidos por nuestro viva, nos dice. «Muchachos, cantar el himno gallego! Nos ponemos de pie. Nos descubrimos. Y damos comienzo. Terminamos, y el oficial grita con entusiasmo. ¡Viva Galicia autónoma! Y un grito que partió de todos los pulmones contestó: ¡Viva!
Esta situación surrealista (que sería investigada a posteriori polos mandos nacionais) explica moitas cousas. En primeiro lugar, o desconcerto xeralizado nos meses iniciais da guerra e, en segundo lugar, a inercia do galeguismo cultural. O Himno era asumido sen problema polo rexionalismo de dereita e mesmo o tradicionalismo. Nesas horas o que menos podían pensar os xoves galegos mobilizados polo bando nacional era que iso se castigase. Mozos que falaban galego, como os requetés alaveses e navarros falaban eusquera e os carlistas cataláns o seu propio idioma. Podemos maxinar aos nosos poetas nesa taberna brindado pola terriña. Sen embargo, a realidade foi moi outra. Ver morrer compañeiros á túa beira, ser testemuña de atrocidades marcou a esta xeración para sempre. Moitos deles nunca volveron falar do tema, outros deixaron para a intimidade do fogar os seus pensamentos. Como Álvarez Blázquez, quen escribiu no seu despacho en 1962 un texto titulado: Nosotros los vencidos:
No me ilusiona la idea de estar escribiendo un texto arqueológico, de esos que la casualidad desempolva al cabo de los lustros, para pasto de eruditos y papanatas. No, si escribo ahora -Septiembre de 1962- es porque necesito comunicarme ahora con mis semejantes. Y esto, ¿cómo podrá ser, si nada ha cambiado en el Estado policiaco español?
Ou como Celso Emilio, que escribe un relato curto alicerzado na súa experiencia na fronte, o do soldado que morre nada máis entrar en combate apreixando a derradeira carta da súa mai. O impacto psicolóxico do conflito foi tremendo, tanto en esoutros que ían convencidos de estar no bando dos bos como no daqueloutros republicanos que ían facer méritos para non sufriren represión. O silenzo e unha aparente desmemoria foron algunas das medidas adoptadas por estes exsoldados. Esta política de esquencemento chegou até nós. Nalgunha biografía de Díaz Castro fálase de maneira aséptica que en 1936 é chamado ao servizo militar e en 1939 retorna a o Seminario. Pola contra, el mesmo deixou escrito Chamáronme para a guerra nun verso cheo de inquedanza ante a miseria humana e a violencia. Os poetas chaman ás cousas polo seu nome, aínda que sexa con metáforas. A guerra é a guerra.
Pero xa sabemos que a arqueoloxía se é especialista en algo e en rachar os silenzos. E a Arqueoloxía contribúe a recuperar esa memoria silenciada do paso dos intelectuais galegos pola guerra en Asturias. Na vella cadea de Cangas de Narcea, nas celas do tribunal, os prisioneiros e vixías deixaron a súa pegada nas paredes. A Consellería de Cultura astur vén de declarar patrimonio cultural vinte desas ilustracións, datadas algunas delas entre 1937 e 1939. De entre elas un retrato do Caudillo que os especialistas consideran foi feito por José Otero Abeledo, Laxeiro.

juzgados--647x400

P.S. Ademais de tecer roupas para a fronte, colaborar co Auxilio Social e demais tarefas femininas, as mulleres da España nacional tiñan que escribir a soldados elixidos ao chou, para ver se se animaban no combate. A Díaz Castro tocoulle unha moza vitoriana… Acabaría sendo a súa dona.

Categorías: Arqueolóxicas, Arquivos do Trasno, Atila en Galicia, O mellor do País, O pior do País, Xente de aquí e de acolá | Deja un comentario

Etnoarqueología de Alianza Popular

cartellcedoc_2119
La palabra clave para comprender el enfoque que preside el libro Herdeiros pola Forza se encuentra en el subtítulo. Nos referimos al término Poder. El patrimonio, como la identidad, se construye, a través de una practica política, normalmente ejecutada únicamente por una élite intelectual al servicio de los grupos que controlan la sociedad. En este sentido, no ha habido mejor marco para la presentación de nuestro libro en Gasteiz que la celebración de las Jornadas de Jóvenes Investigadores en Arqueología. Aquí hemos podido disfrutar de sesiones en las que se hablaba sin ambajes de la materialidad generada por la esclavitud en el Imperio portugés, de las maniobras neoliberales que modelan el suboconsciente colectivo a través de la cultura material (esas latas de Coca-Cola con nombres propios, tan enrolladas), de la arqueología del colonialismo, de la apropiación simbólica de la cultura material. Entre las comunicaciones presentadas, traemos aquí el trabajo del joven historiador gallego Bruno Esperante quien hizo hincapié en la recreación folklorizante de la vieja tecnología agraria por parte de los ex-campesinos gallegos del siglo XXI (esos arados de vertedera repintados en escenarios entre kitsch y gore en los jardines de segundas residencias, casas rurales y labriegas). De su presentación, tomados prestada la fotografía que encabeza este post. El cartel promocional de Alianza Popular en las primeras elecciones autonómicas gallegas de 1981. Este cartel define a la perfección la economía política galaica generada por el estado totalitario franquista en nuestro pequeño país atlántico.
imagesCA6D8NXP
Alianza Popular era en 1981 una cementerio de aquellos elefantes que habían quedados relegados del proceso de la transición democrática. El odio de Manuel Fraga hacia Suárez era proverbial. Aunque alejados de Fuerza Nueva, Alianza Popular seguía manteniendo un ideario opuesto a todo avance democrático real en España. El encaje de bolillos de la Constitución de 1978 parió un Estado de las autonomías al que había que adaptarse en tiempo récord. ¿Cómo iba a repensar la nueva realidad emergente un partido nacionalista español, heredero directo del franquismo, como Alianza Popular? En el caso gallego, la cosa fue relativamente fácil. La represión desde 1936, el sistema caciquil imperante en el rural y el poco tiempo concedido para organizarse a aquéllos que hasta pocos meses antes se movían en la clandestinidad son factores que ayudan a comprender el éxito de AP en 1981. La maniobra ideológica para legitimar un discurso auonomista de nuevo cuño se basó en recuperar el ideario galleguista del tradicionalismo católico. Ahí estaba Albor como presidente de Galicia, Filgueira Valverde como Conselleiro de Cultura; ahí sigue la sombra del regionalista decimonónico ultra católico Alfredo Brañas, sin ir mas lejos). Alianza Popular, por un lado, servía de herramienta para consolidar los intereses de los grupos de poder tradicionales, que manejaban el discurso del Progreso y la Modernidad. Sacar a Galicia del atraso suponía también generar beneficios. Ahí están los narcos de las Rías Baixas, militantes y paganini de AP, rescatados del exilio portugués por el propio Albor en la década de los 80. Por otro lado, AP esgrimía el discurso étnico propio de los Centros Gallegos franquistas en América, de esos ananos de los que hablaba Celso Emilio Ferreiro. El regionalismo folklorizante, esencialista, tradicionalista y romántico de la derecha gallega fue ascendido a dogma de fe por un Manuel Fraga al que la sociedad española no quería.
imagesCA6D8NXP
De vuelta a Galicia, el león de Vilalba, obsesionado con la idea fascista del mando, montó su particular Liliput. Todo pasaba por el líder. Un caudillo finisecular que, en el ámbito urbano, apelaba al sentido común de la gente normal (que él identificaba con sus votantes), mientras que en el ámbito rural se identificaba de lleno con el alma, la cultura espiritual, el Volkgeist galaico. La exposición Galicia no Tempo de 1990 es un magnífico ejemplo de esta estrategia, del uso político de las Ciencias Sociales al servicio de este ideario.
Es por todo ello que este cartel resume de manera genial el nacionalgalaicismo fraguista. Esa mezcolanza magistral entre Miña terra, meu lar, la palloza, el hórreo,la morriña y la depredación del litoral, la destrucción del paisaje y el desarrollismo. Aquí encontramos el germen del nacionalcatolicismo galaico autonómico, el origen de los xacobeos turísticos, del Cebreiro definido como aldea prerromana, del cura Valiña Sampedro señalando el camino de Santiago.
Alianza Popular ganó las elecciones de 1981 y sólo acabó con su monopolio del poder autonómico una sucia moción de censura instigada por traidores y por parte del nacionalismo moderado de centro derecha (Coalición Galega, PNG) entre 1987 y 1989. Después de este gobierno tripartito volvería en loor de multitudes Fraga y con él los gaiteiros, los verdes castros, las romerías de Partido, las exposiciones regionalistas y una visión del pueblo gallego propia del padre Schmidt.
untitled (4)

Categorías: Arqueolóxicas, Atila en Galicia, Evasión ou Vitoria, Herdeiros pola Forza, O pior do País | Deja un comentario

Bo e xeneroso

Suarez fascista

A única que vez que vin a Suárez en persoa era xa todo un cadavre político. O meu pai tivo a ben levarme ao paraninfo do instituto Sanchez Cantón en Pontevedra para ver actuar ao fracasado presidente do CDS, a piques de esmorecer para sempre. A impresión que me ficou daquel acto foi que estabamos diante dun conferenciante, non dun político mitineiro. Xa daquela, debía ser o ano 1990 ou 1991, a xente ía ver a Suárez coma un relicto, un fósil do pasado recente máis lonxano. Pouco quedaba xa daquel flamante líder que veraneara na finca La Atlántida e convertera A Lanzada na meca de peregrinación de arribistas e mequetrefes que despois lle deron as costas e o derrubaron. Velaí a miseria destes funerais de Estado que non fan outra cousa que amosar a podremia e a decadencia deste noso rexime constitucional. Até tiburóns como Florentino Pérez ou Martín Villa sacaron peito presentándose como adalides do centrismo e a democracia. Manda chover na Habana.
Nun xornal cántabro puiden ver estes días unha vella fotografía dun acto sindical falanxista en Ávila na década de 1960. O esgrevio representante do Movimiento, Fernando Herrero Tejedor, intervén dende a tribuna, baixo o xugo e as frechas, acompañado dun trío que vai ter moito que dicir anos despois na transición: Adolfo Suárez, Juan José Rosón e Rodolfo Martín Villa.
En Gasteiz lémbranse cada día de Martín Villa. A historia é sinxela de contar, moi doada de entender. Os obreiros da cidade inician unha serie de folgas no inverno de 1976 co gallo de defender unas condicións laborais dignas. As familias que detentan o poder e o capital dende 1936 comezan a falar de espírito revolucionario. Unha comitiva da patronal abandona os seus palacios de Mendizorrotza e achégase a Madrid a dar parte e esixir orde. Catro días despois desátase a masacre. Entre os dirixentes policiais temos a camisas vellas de Falanxe e exdivisionarios da División Azul. O 3 de marzo, os obreiros que se refuxian na igrexa de San Francisco de Asís no barrio de Zaramaga son vítimas da vesania feixista. Cinco mortos e máis de 150 feridos de bala. Os artífices políticos e militares da matanza son ascendidos. As vítimas e familiares silenciados.
Neste mes de marzo, Gasteiz rememorou aquela animalada. Os cidadáns puidemos ver o documental “Unidos por un sueño: Vitoria-Gasteiz, 3 de marzo de 1976” de Ricardo García. Alí aparece Manuel Fraga facendo unhas declaracións que non se reproducen no relato canónico da transición: “No vamos a consentir sueños utópicos de anarquía”.
A Asociación Víctimas 3 de Marzo leva loitando anos contra a desmemoria. Veñen de acadar que se inaugure un monumento no espazo público en memoria dunhas persoas que durante décadas foron considerados terroristas. O Concello da cidade fixo unha declaración pública para recuperar o bo nome das vítimas. As familias procuran xustiza na Arxentina e non queren morrer sen ver a Martín Villa, ministro de Relaciones Sindicales daquela, no banquiño dos acusados. Nunha conferencia sobre a impunidade do franquismo a xente sentía ben a morte do Ministro de Gobernación, Manuel Fraga, non por caridade evidentemente. Ninguén podía crer que a tumba dese franquista estivese coroada co epitafio: “Bo e xeneroso”. Fraga, de viaxe en Alemaña, era sustituído en función os días da masacre por Adolfo Suárez, Ministro Secretario General del Movimiento.
O destino quixo que o artífice do rexime que consagrou a desmemoria e o silenzo morrese sen lembrar ren. Sen embargo, en Gasteiz recordan moi ben, todos, agás o alcalde Maroto do PP, que vén de propoñer que a nova estación de autobuses leve o nome de Adolfo Suárez.

Publicado orixinariamente no Galicia Confidencial.

Categorías: Evasión ou Vitoria, O pior do País | Deja un comentario

Un animal político

2014-03-16 13.33.42 (1)
A economía política galaica xera unha serie de materialidades e escenografías que foron perfeccionadas dende a década de 1990. Este fenómeno tivo como campo de experimentación a romaría peperiana da Nosa Señora do Faro na época gloriosa do fraguismo, cando don Manuel mudou o lema de La calle es mía polo de A leira é miña. Aquela foi a xénese da arquitectura do comensalismo político galaico, representado no pavillón deportivo e na carpa. Esta arquitectura acubilla moitos atributos, stands, negocios e prebendas, pero tamén comporta unha serie de xestos vencellados ao Poder, tal como o entenden os galegos e as galegas. Entre estes xestos destaca a presenza como convidado dun político en activo. Dá igual que estea xubilado, a piques de morrer ou separado do stablishment do partido. Na Galiza un político segue sendo político até que lle chantan a lousa por riba. Os organizadores da festa de exaltación do que toque (raxo, cachucha, filloa á pedra, filloa a secas, arte rupestre, nabiza, ourizo cacho… o que se tercie), sempre homes, empregan a figura do político coma un stand móbil que serve para lembrar quen manda, e para que sexa visto pola parroquia, máis interesada en rillar cá en escoitar pregóns inintelixibles con acústicas imposibles. Recordo unha destas festas que contou coa presenza de peso do ex-ministro socialista Caamaño. Como me dixo un bo amigo organizador do evento: Velaí, témolo aí. Caamaño estaba nun curruncho, nunha mesa VIP con outros convidados. A súa función era a de rillar, a de ser visto por propios e estraños. Era un expositor en si mesmo, un signo icónico-visual que confire prestixio á festa e lexitima toda unha maneira de estar no mundo. Onte aconteceu algo semellante na festa da filloa á pedra de A Baña. Unha ringleira de filloeiras con cadansúa bombona de butano producían centos e centos de filloas cadradas. O político invitado desta volta era Romay Beccaría, un dos homes máis poderosos da dereita ultramontana española. Non sabemos se en 1963, cando foi nomeado por Franco Secretario General de Sanidad, xa ía tocado con esa pucha de Oliver Twist tan característica. Romay Beccaría foi recibido polos homes bos da Baña, fazulas rubias e bandullo a cadros.
As mulleres fan filloas, os homes fan política.
Romay foi paseado (enténdase ben) polo pavillón e o seu periplo (peri)patético rematou cunha escena que recorda ao último Hitler condecorando a mozos imberbes das Xuventudes Hitlerianas diante do búnker. Romay, antes de acodir ao catering VIP, despediuse pasando revista ás filloeiras.
Galicia cada día máis linda, Galicia cada día mellor.
2014-03-16 13.36.37

Categorías: O pior do País | Deja un comentario

Vade Rouco, clavelito de mi corazón

rouco-clavel

rouco_varela_y_paco_clavel_b52eb35b048ecf73b0ca532ac
La vida es mucho mejor sin personajes como Rouco Varela, elementos peligrosos para la convivencia social y el desarrollo de los seres humanos. El farmacéutico Feijoo, entre siglos, tenía una botica en Pontevedra al lado del santuario de la Virgen de la Peregrina. Musicólogo y erudito local, en su farmacia se improvisaba una tertulia de la que dio buena cuenta Torrente Ballester en alguna de sus obras. Un amigo, militar en el puesto fronterizo de Guillarei, le regaló a Feijoo un papagayo, supuestamente descendiente de aquéllos que recogieron los paisanos de la ría de Vigo en 1702 tras la batalla de Rande. Ese loro recibió el nombre del anarquista francés Ravachol. Ravachol hablaba en gallego y era profundamente anticlerical, como el loro de doña Leonor que relata Manuel Rivas en un cuento de Ela, maldita alma. Cuando sonaban las campanas de la Peregrina salían de las cuerdas vocales de Ravachol dos palabras: bárbaros, corvos! Sin duda, si Ravachol viviese insultaría de este modo a Rouco Varela nada más aparecer en la televisión.
Miguel de Barandiaran fue un sacerdote integrista del seminario de Vitoria al que le dio por excavar cuevas prehistóricas en Euskadi. Pronto se dio cuenta de que el mayor cavernícola, retrógado y antihumanista que existía por aquellos lares era el obispo de Vitoria. Este cuervo bárbaro pudo haber inspirado sin duda la novela Ilustrísima de Carlos Casares. El obispo prohibió todo acercamiento al progreso y la modernidad. La publicación de ua revista científica orientada a los estudiantes o la fabricación por parte de Barandiarán de una radio de galena fueron consideradas por la mitra como pecados graves, así como acudir a votar al referéndum sobre el Estatuto vasco en 1933. El eterno conflicto entre Fe y Razón. Acciones oscurantistas propias de un cura trabucaire. Eso es lo que siempre ha sido Rouco Varela. Ni en su despedida fue capaz de desprenderse de su milenarismo chusco, de su amenazante forma de estar en el mundo, de su vesania ideológica: según este bárbaro el 11 M obedece a oscuros intereses de poder, España se rompe, la familia expira, vivimos en una realidad post-cristiana. El cardenal Quiroga Palacios o moseñor Tarancón eran Durruti y la Pasionaria al lado de este señor.

y1p0qpRAm48MOQ5Qxc285_1S21Y83DfxaU919V0DPL9J34_zfAz8yMQTufyqNKTLWu3i7hbMUSZi_Q

Gracias a su Dios (si es que existe) por lo menos nunca sabremos de lo que sería capaz Rouco si llegamos a vivir una situación como la de julio de 1936. Yo me lo imagino perfectamente como el capellán de un batallón de las Brigadas Navarras, como el caritativo Policarpo Cía que en la ofensiva sobre Irún participó del fusilamiento de 18 milicianos, entre ellos tres mujeres. Este hombre dejó escrito:
Los defensores eran 18. Carabineros, trabajadores del ferrocarril y unos jóvenes de Irún, ayudados por dos mujeres que no tendrían 20 años. Todos ellos recibieron la pena de muerte porque confesaron que con sus tiros obstaculizaban el avance de nuestras tropas. Algunos pedían perdón mientras los requetés saboreaban las mieles de la victoria. Yo les di a los 18 la noticia de la pena de muerte.
Mi función más importante era salvar el alma de aquellos desdichados. Hice todo lo que pude. Recé a Dios pero, como estaban muy mal preparados, solo 4 cedieron a mis peticiones, ruegos y amenazas. Todos los restantes renegaron de Cristo y lo más escandaloso fue lo de esas dos furcias: burlándose de Dios, levantaron el puño y gritando «¡Viva Rusia!» recibieron la mortal descarga».

Rouco no tiene las manos manchadas de sangre, pero sí su ropa con la sangre messtrual de las Femen, esas furcias proabortistas. Gracias, chicas.
Me gusta ser una zorra.

Categorías: Atila en Galicia, Evasión ou Vitoria, O pior do País | Deja un comentario

Los fascistas zombies

thCA2KPSD9

El periódico coruñés La Voz de Galicia recogía el 12 de enero de 1884 la siguiente noticia:

Un químico quiere helar y revivir a una persona.

Un sabio alemán, Guselbach, catedrático de Química en la Universidad de Upsala, ha estado consagrado bastante tiempo al perfeccionamiento de un aparato para helar a una persona viva y mantenerla en un estado de estupor por un año o dos. Anuncia que helará al que quiera someterse al experimento, adormeciéndolo y privándolo de toda apariencia de vitalidad, comprometiéndose a devolverlo a su ser  natural, en dos años, sin daño ni detrimento de espíritu o cuerpo. Como nadie se  ha prestado, ha suplicado al Gobierno turco que le ceda un criminal cualquiera condenado a muerte, para facilitar una demostración pública.

130 años después alguien lo ha conseguido con Mariano Rajoy, privado de toda apariencia de vitalidad, en un permanente estado de estupor durante dos años. Pero hay más. El científico loco resucitado no se ha quedado ahí y lleva cinco años empleando a Jaime Mayor Oreja como cobaya. Durante los últimoss cinco años como eurodiputado, este padre de su Puta Patria sólo ha intervenido una vez en los debates del Parlamento europeo, un día helado de diciembre de 2009, para exigir la presencia de crucifijos en espacios públicos.

Como Guselbach, suplico que la Providencia le ceda a Blas Piñar, para facilitar una demostración pública.

Categorías: O pior do País | Deja un comentario

Por que?

20131013171234-672xXx80

O Partido Popular négase a equiparar o franquismo ao feixismo, o nazismo e o totalitarismo. Ese mesmo Partido Popular comeza a abrazar a causa da memoria histórica en actos de dignificación e lembranza das vítimas. O mesmo fai a dereita catalá, que seica se empeñaba en non remexer o pasado, como nos demostrou a nós nas nosas escavacións arqueolóxicas na fronte de guerra do Ebro en 2011. Velaquí os tedes na tribuna, a Mas, Posadas, Gallardón, en primeira fila. Eu pregunto: por que nun estado laico estes fulanos teñen que estar nun acto relixioso, en calidade de que? por que estes políticos non fan o mesmo co resto das vítimas, desta volta da represión feixista, como lle piden organismos internacionais e xuíces de fóra deste sen-país? por que tanta vileza?

Un grande final para este bochornoso espectáculo sería ver ao Ronco Varela repartille unhas boas ostias a estes infames bicadedos de bispo.

Categorías: Atila en Galicia, O pior do País | Deja un comentario

Crónicas Baltáridas (VII): dous cabalos

1327856258_962164_1327856873_noticia_normal

Seica o ditador Franco deu o seguinte consello ao director do diario falanxista Arriba, Sabino Alonso: “Usted haga como yo, no se meta en política”. Baltarín recoñeceu no programa “Salvados” da Sexta que ese foi o único consello que lle deu seu pai. Por ese motivo non lle fixo caso.

Aparte destas anécdotas de familia, Jordi Évole deixou en evidencia de novo a ausencia dunha democracia real en Galicia. Tivo que vir un catalán retranqueiro para encher o baldeiro deixado polo xornalismo libre neste país. A dinastía baltárida contra as cordas nunha entrevista inédita, por dous motivos. O primeiro, porque non se trataba dun xornalista lambecús, falabarato de feira e adulador, ao servizo do medio de comunicación de turno subvencionado, e, o segundo, porque foi o propio presidente da Deputación quen recoñeceu, mesmo sen querelo, o despropósito no que vive instalada a institución que el preside. Baltar Júnior, sen inmutarse, empregou calificativos como “disparatado, caricaturesco, descabellado, modelo improcedente de comportamiento, absolutamente criticable”. A traxicomedia acadou cotas tan altas que en máis dunha ocasión o Follonero lembrou que el (Baltar Júnior) era o responsable que toleraba e promocionaba todo iso. Coma no chiste aquel do fillo que non quere ir á escola e lle pregunta á mai que por que ten que ir ao colexio: “Porque és o director”, resposta laconicamente a señora.

Un Estado totalitario, o franquista, levou a cabo proxectos de colonización tan propios do feixismo, sempre empregando un discurso tecnocrático no que sobranceaban termos como produtividade, maximización de recursos, desenvolvemento, etc… A xoia da coroa desa política foi desecar unha das lagoas máis grandes de Europa, a máxica e real lagoa de Antela. O obxectivo: sementar patacas a esgalla. O bo desta paisaxe asulagada pola Modernidade é que nos permite analizar a materialidade xerada polo totalistarismo. En primeira instancia foi o franquismo, agora é o baltarismo. En 2002 a Deputación de Ourense chanta en Antela o “Centro Ecuestre Laguna de Antela”, onde houbo máis empregados que cabalos. Por alí pasaron enchufados baltarianos que tanto se adican á hípica, como rexentan pavillóns, recollen lixo ou forman parte das brigadas medioambientais, esas escadras negras fieis ao Mussolini baltárida.

Na reportaxe de Ébole puidemos escoitar ao responsable actual do centro, Jorge Vázquez. Para min é un auténtico heroe que fala con transparencia sen amosar medo a perder o seu posto de traballo. Non sei como andará a súa vida laboral despois desta reportaxe. Xa se sabe que a familia non perdona. A dinastía baltárida sempre estivo moi preocupada polos medios de locomoción, xa for coches ou cabalos. O petrucio non paraba un intre no despacho oficial e percorría a provincia de cabo a rabo. De aí a querencia do exrevisor de autobuses polo pez, o chapapote e o asfalto. A rede viaria é algo básico para o Poder, xa o sabían os romanos coa súa vía XVIII. Nese sentido, o petrucio do trombón semellábase a Líster. Disque cando a lea pola construción da autoestrada do Atlántico, Líster non entendía aos camaradas que denunciaban “a navallada”. El, que servira no Exército Roxo e na guerrilla de Tito, sabía do útil das boas estradas. Líster alegaba que con esa autoestrada, ao chegar a revolución, “podías poñer os tanques de Vigo a Coruña nun tristrás”. Isto é materialismo histórico e o demais farrapos de gaita.

O hipódromo de Antela é realmente unha ruína arqueolóxica. Eu creo que unha boa opción sería desamortizar a colección de coches de Baltar Sénior, agochados nesa granxa de pólos de Esgos, e poñelos a circular polas pistas de terra do hipódromo, para dar servizo ás parellas con nenos da bisbarra da Limia. Se en Castellò Fabra habilita un aeroporto para pasear, os Baltar ofrecerían un tiovivo xigante como ferramenta para loitar contra a desertización demográfica. Un paso máis para acadar o obxectivo último da dinastía baltárida: “externalizar” toda a provincia de Ourense. Mentres non o consigue, Baltarín pode imitar a Calígula e nomear deputado provincial un dos orfos cabalos de Antela. Agás ao rebuznar, non se notaría a diferenza.

Fotografía: El País.

Publicado orixinariamente no Galicia Confidencial.

Categorías: O pior do País | Deja un comentario

Blog de WordPress.com.